Man, op de tegels voor Game Boy raakt anders. Je start het op, en plotseling ben je terug in die zone - alleen jij, een dikke kleine scherm en een aantal serieus meedogenloze platforms. Het eerste niveau slaat je in met eenvoudige sprongen, maar in fase drie zweten je over pixel-perfecte landingen tussen bewegende platforms.

Wat ik leuk vind, is hoe het je hand niet vasthoudt. Geen tutorials, geen pluis-alleen pure proef-en-error-gameplay waarbij elke dood aanvoelt als je schuld (en meestal is). De muziek heeft die klassieke Tinny Game Boy -charme, en de spritework maakt op de een of andere manier een blokkerings -personages uit de persoonlijkheid. Merkte dat ik om 02.00 uur "nog een try" mompelde.

Als je een zwak hebt voor games die doorzettingsvermogen belonen boven handhold, is dit een tijdcapsule die de moeite waard is om open te kraken. Houd misschien een reserve AA -batterij bij de hand.