Olivia's Mystery is een van die SNES -games die je rechtstreeks van het titelscherm haken - Moody Music, flikkerende lantaarns en dit rare gevoel dat iets gewoon ... af is. Je speelt als Olivia, die eigenlijk Indiana Jones is als hij zijn zweep ruilde voor een notitieboek vol cryptische krabbels. De eerste puzzel raakt je snel - sommige raar symbool gesneden in een muur, en plotseling blader je door je inventaris om hem te matchen met stukjes papier die je eerder hebt gevonden.

De Pixel Art heeft die perfecte charme uit de jaren 90 - gedetailleerd genoeg om je te laten stoppen en naar de enge portretten in het landhuis te staren, maar nog steeds eenvoudig genoeg dat je hersenen de gaten vullen. En de muziek? Spookachtig. Zoals: "Ik zou misschien een licht laten achterlaten na het spelen" spookachtige.

Het gaat ook niet alleen om klikken op dingen. Sommige puzzels doen je aan het denken aan zijwaarts - zoals het herschikken van boeken om op een bepaalde manier schaduwen te werpen, of te laat te beseffen dat de "onschadelijke" vaas die je drie kamers terug negeerde, eigenlijk een sleutel was. Frustrerend op de beste manier. Als je een zwak hebt voor point-and-click avonturen met een kant van griezelig, is dit een tijdcapsule die het openen waard is.