Als je van old-school golfspellen houdt met die onmiskenbare Sega Genesis-sfeer, is Naomichi Ozaki geen Super Masters een solide keuze. De Pixel Greens zien er eerst eenvoudig uit, maar er is een verrassende hoeveelheid nuance-Wind rommelt eigenlijk met je schoten, en het terrein is veel belangrijker dan je zou verwachten van een 16-bits spel.

Eerste paar gaten maken je gemakkelijk in, maar bij de achterste negen zul je over elke putt zweten. De bedieningselementen duren een minuut om te klikken (houd de knop langer vast voor stroom, laat op het juiste moment vrij voor nauwkeurigheid), maar zodra ze dat doen, is het vreemd bevredigend. En ja, de muziek heeft die cheesy synth -charme - je zult er na vijf minuten van houden of dempen.

Ik zal niet liegen, sommige van de latere cursussen voelen zich brutaal aan de huidige normen, maar dat hoort bij het plezier. Het is het soort spel waarbij het spijkeren van een lange opname je eigenlijk je vuist doet pompen. Als je retro -sporttitels graaft, is deze de moeite waard om af te stoffen.