Nada Astarou is een van die rare game -games die op de een of andere manier bij je blijft. De pixelkunst heeft deze ruwe-maar-charmingstijl-alsof iemand veel te veel persoonlijkheid in die kleine sprites heeft geperst. Op het eerste gezicht lijkt het eenvoudig, maar dan raak je een niveau waar de moeilijkheid uit het niets aanloopt, en plotseling ben je gebogen over je game -jongen, mompelend 'nog een poging'.

Geen idee waar het verhaal over gaat (als er zelfs een is), maar de gameplay heeft die klassieke "Verplaats van links naar rechts, spring op dingen, zoek het uit als je gaat" sfeer. Sommige van de vijandelijke patronen voelen oneerlijk aan totdat je ze onthouden, wat frustrerend of vreemd bevredigend is, afhankelijk van je humeur. De muziek heeft ook dat blikkende, pakkende spel van de game boy -sound - je zult het later neuriën.

Als je van obscure retro -dingen houdt, is deze het bekijken waard. Verwacht gewoon geen handleiding of handhaving. Je sfeer ermee of je doet het niet.