Mystic Ark voelt als een rare, dromerige neef van de 7e saga - same sfeer, maar veel surrealistischer. Je wordt wakker in een bizarre wereld zonder geheugen, gewoon een vaag gevoel dat je thuis moet komen. Het hele ding heeft deze griezelige, bijna eenzame sfeer waar elk nieuw gebied voelt als het struikelen van de vergeten droom van iemand anders.

Combat is bekend als je de 7e saga hebt gespeeld, maar de monsterontwerpen hier zijn wild - de helft van hen zien eruit alsof ze ontsnapten uit een schilderij van Salvador Dalí. En de muziek? Achtervolgd op die klassieke SNES RPG -manier. Je zult het eerste uur doorbrengen gewoon in de vreemdheid weken voordat de echte zoektocht zelfs begint.

Eerlijke waarschuwing echter: de vertaalpatch helpt, maar een dialoog leest nog steeds alsof het eerst door drie talen werd gefilterd. Toch is er iets vreemds charmants aan zijn ruwe randen.