Monster Max is een van die rare kleine game -juweeltjes die op de een of andere manier onder de radar vroeger gleed. Je speelt als Max, die - laat eerlijk zijn - ziet eruit als een kind dat de kast van zijn vader heeft overvallen voor dat oversized jas, maar hey, hij heeft lef. Het hele ding speelt als een mix van Pac-Man en Pokémon, als Pac-Man blokpuzzels moest oplossen terwijl hij monsters ontwijkt die eruit zien als afgewezen Digimon-ontwerpen.

Eerste wat je zult opmerken? De kleuren. Voor een game boy-game is het verrassend levendig-veel blues en greens die zelfs op het oude erwtenscherm. Je begint op dit doolhofachtige eiland en duwt blokken om monsters te vangen in plaats van tegen hen te vechten. In het begin voelt het eenvoudig, maar dan beginnen de puzzels curveballs te gooien, zoals teleporters en schakelaars die de hele lay -out veranderen. Ik raakte veel te lang vast op één scherm voordat ik me realiseerde dat ik eerst een specifiek monster in een val moest lokken.

Wat het echt vasthoudt, is de persoonlijkheid. De monsters hebben deze goofy animaties, vooral de grote dopey die gewoon rondslingert als een vis uit water. En de muziek? Cheesy op de beste manier - die klassieke game boy synth stuitert tussen gespannen en triomfantelijk, afhankelijk van of je op het punt staat een puzzel op te lossen of in het nauw gedreven te worden door een zwerm beestjes.

Het is niet perfect - sommige van de latere puzzels voelen alsof ze zijn ontworpen door een sadist - maar er is iets vreemds bevredigend aan het te slimeren van de monsters in plaats van alleen knoppen. Als je een zwak hebt voor vergeten puzzel-avonturenhybriden, is deze de moeite waard om af te stoffen.