Moguranya is een van die rare kleine game -juweeltjes die op de een of andere manier door doolhoven veel intenser maakt dan het zou moeten zijn. Je speelt als dit kleine mol -ding (denk ik?) Begraven door vuiltunnels, ontwijken spikes en rotsen die uit het niets vallen. De eerste paar niveaus misleiden je om te denken dat het schattig is-dan ben je plotseling zweten over pixel-perfecte sprongen tussen instortende platforms.

De chiptune soundtrack slaat, allemaal piepy en hectisch als je op het punt staat verpletterd te worden. En het niveauontwerp? Stiekem goed. Je raakt een muur en denkt dat er geen weg naar voren is en merk dan een los blok waar je doorheen kunt tunnelen. Word gewoon niet te eigenwijs - die "gotcha" -vallen houden ervan om ongeduldige spelers te straffen.

Het heeft die klassieke game boy -charme waar de eenvoud zich verbergt hoe brutaal het wordt. Perfect voor snelle toneelstukken of woede-quiting wanneer je vijf keer dezelfde sprong verknoeit. Nog steeds een van mijn favorieten om af te stoffen als ik iets straffend maar eerlijk wil.