Lunar -legende op de GBA is een van die RPG's die gewoon goed aanvoelt - zoals glijden in een favoriet paar schoenen. Je begint als Alex, dit smerige kind met een zwaard en veel te veel vertrouwen, en binnen enkele minuten word je naar een wereld gesleept waar Moon Magic echt is en iedereen een mening heeft over je bestemming.

De pixelkunst houdt nog steeds stand - die kleine steden met hun flikkerende lantaarns, de manier waarop vijandelijke sprites er daadwerkelijk bedreigend uitzien ondanks dat ze klein zijn. Combat's klassieke turn-based dingen, maar er is een ritme aan eenmaal eenmaal erachter komen je speciale bewegingen timen. (Pro -tip: negeer Buffs niet vroeg. Ik heb dat op de harde manier geleerd.)

Wat bij mij bleef, zijn echter de personages. Nash's vreselijke magische woordspelingen, Luna's rustige koppigheid - ze kibbelen als echte vrienden. Het verhaal heeft die ouderwetse charme waar stakes enorm aanvoelen, maar nooit de kleine momenten overstemmen, zoals het stelen van meloenen voor een side quest of luisteren naar roddels met taverne. Als je nog een GBA hebt die nog steeds rondschopt, is deze het waard om het af te stoffen.