Oké, dus Luigi en het eiland van mysterie is een van die SNES -verborgen edelstenen waardoor je je afvraagt waarom Luigi toen nog niet meer solo -avonturen heeft gekregen. Meteen van de vleermuis is je op dit rare, weelderige eiland gevallen - geen uitleg, alleen Luigi die er verward uitziet (herkenbaar). De sfeer is een mix van klassieke platforms en lichte puzzeloplossing, alsof Mario daadwerkelijk moest denken in plaats van alleen maar op alles te springen.

De bedieningselementen voelen vertrouwd aan, maar met kleine tweaks - Luigi's sprong is Floatier, wat even wennen, maar het helpt eigenlijk bij enkele van de lastiger platformsecties. En de niveaus? Ze zijn boordevol geheimen. Ik bracht veel te lang door met porren aan verdacht ogende struiken alleen om een verborgen muntstash of een snelkoppeling te vinden.

Wat me echt bijhield, waren de personages. Er is deze NPC, een pratende kokosnoot (ja, echt), die je de meest absurde side -quests geeft. Het is charmant op die old-school, low-budget-translation manier. De muziek heeft die springkussen ook charme - catchy maar niet vervelend na de 50e keer dat je een niveau opnieuw speelt.

Als je van retro platformers houdt met een kant van gekheid, is dit een solide keuze. Verwacht niet dat Bowser opduikt - het draait allemaal om Luigi die eindelijk zijn eigen vreemde kleine avontuur krijgt.