LOLO No Daibouken is een van die puzzers van game boy die er schattig uitziet, maar je hersenen absoluut zullen verwoesten als je niet voorzichtig bent. Je speelt als deze kleine blauwe klodder genaamd Lolo, duwt blokken, ontwijk slangen en probeert alle harten in elk niveau te pakken - klinkt eenvoudig, toch? Nee. De eerste paar schermen laten je misleiden door te denken dat het gemakkelijk is, dan staar je plotseling naar een kamer vol bewegende vijanden en eenrichtingstegels, in een poging om de exacte volgorde te achterhalen om dingen te verplaatsen zonder jezelf te vangen.

De Pixel Art heeft die klassieke game -boy -charme, allemaal dikke en bevredigende wanneer je een puzzel oplost. En verwacht niet dat je je een weg Bruut-force hebt-sommige niveaus doen je stoppen en daadwerkelijk denken , waar ik van hou. Het heeft die "nog maar één try" -pull, zelfs als je 20 minuten op hetzelfde scherm vastzit.

Als je van retro puzzelspellen houdt die je hand niet vasthouden, is dit een juweeltje. Gooi je speljongen misschien niet door de kamer als je je realiseert dat de oplossing de hele tijd dom was.