Kid Icarus op NES is een van die klassieke spellen die gelijke delen charmant en straffen voelen. Je speelt als pit, een kleine engel kerel met een boog, in een poging de godin Palutena te redden nadat Medusa - wie eigenlijk de ergste is - verrader en Angel Land overneemt. Het verhaal heeft die old-school myth-sfeer, waar goden vloeken gooien en helden klimmen letterlijke torens vol met monsters.

In het begin voelen de bedieningselementen een beetje stijf aan - het jumping is vreemd zwevend en vijanden duiken uit het niets uit. Maar als je het eenmaal onder de knie hebt, is er iets bevredigend aan het snipen van harpies met pijlen terwijl je aubergale tovenaars ontwijken (ja, echt). De niveaus omdraaien tussen verticale beklimmingen en side-scrolling kerkers en de muziek? Absolute 8-bit knallers.

Verwacht gewoon niet dat het u gemakkelijk zal vinden. Een verkeerde stap en je keldert naar je ondergang of word omgezet in een lopende groente. Toch is er een reden waarom mensen zich deze herinneren - het heeft persoonlijkheid, zelfs als het af en toe voelt alsof de game uit je komt.