Man, John Madden Football op SNES neemt me mee terug. Die dikke pixelkunst, de manier waarop de spelers bewegen als kleine tanks - het heeft die klassieke voetbalvibe uit de jaren 90 down Cold. Eerste wat je opmerkt? Het speelboek is eigenlijk behoorlijk diep voor een 16-bits spel. Ik herinner me dat ik in het begin doorhoorbaar was, maar als je het eenmaal onder de knie hebt, voelt het bellen van een perfecte HB -sweep zo goed.

De hits zijn bevredigend knapperig en er is iets vreemds charmant over hoe de ontvangers deze stijve kleine sprongen voor vangsten doen. Verwacht geen modern Madden-realisme-dit draait allemaal om plezier in arcade-stijl met net genoeg strategie om te voorkomen dat je gewoon langdurig spamt (maar laten we eerlijk zijn, probeer ik het nog steeds).

Als je een buddy hebt, verandert de modus met twee spelers in pure chaos. Er gaat niets boven het kijken naar het gezicht van je vriend wanneer je hun QB voor de derde keer op rij ontslaat. Het is nu ruw rond de randen, maar dat hoort bij de nostalgie. Dit was het begin van iets groots voor voetbalwedstrijden.