Man, Ghouls 'n' Ghosts on the Genesis is wreed op de beste manier. Je speelt als Arthur, deze ridder in boxershort (ja, serieus) die in twee hits wordt verwoest - de een slaat je pantser af, de volgende doodt je. Het eerste niveau gooit meteen zombies naar je, en die Rode Duivels? Ze duiken naar je uit off-screen alsof ze een persoonlijke wrok hebben.

De muziek van de muziek is allemaal onheilspellend klavecimbel en kerkers vibes, waardoor het op de een of andere manier wordt vermoord door een vliegende waterspuwer, nog erger aanvoelt. En net als je denkt dat je een ritme hebt, draait het spel alles om - zoals dat kerkhof waar de grond onder je afbrokkelt, of het moeras met die onhandelbare mmen. Boss-gevechten zijn deze enorme, schermvullende wangedrochten die een eeuwigheid duren om weg te doen.

Oh, en hier is de kicker: versla het spel een keer, en het gaat "lol nee" en laat je het hele ding opnieuw afspelen om het echte einde te krijgen. Klassieke Capcom -wreedheid. Als je van pijn houdt met je pixelkunst, is dit een meesterwerk.