Man, Foreman For Real op GB neemt me terug - zoals, lang geleden. Je start het op op dat dikke game -jongensscherm, en plotseling heb je de leiding over deze kleine pixelateerde werkplek, probeert erachter te komen hoe je kratten kunt verplaatsen, gevaren ontwijken en niet volledig door de klok worden verwoest. Het is een van die spellen waar je denkt dat "Oh, dit zal gemakkelijk zijn", en dan vijf minuten later staar je naar het scherm als: "Wacht, hoe ben ik hier zelfs vastgelopen?"

De puzzels beginnen eenvoudig, maar worden snel stiekem. Je schuifelt dozen rond, heft transportbanden om en vervloekt af en toe als je je realiseert dat je net je eigen pad hebt geblokkeerd. De graphics zijn pure handheld charme uit de jaren 90 - geen franje, alleen roosters en kleine sprites die op de een of andere manier het vervoeren van virtueel hout vreemd bevredigend maken. Als je een zwak hebt voor games die je laten pauzeren en daadwerkelijk denken (of woede-quit voor een seconde voordat je het opnieuw probeert), is dit een solide tijdcapsule.

Geef me gewoon niet de schuld als je de tijd uit het oog verliest om dat ene niveau te verslaan dat onmogelijk lijkt totdat het plotseling klikt.