Oké, dus flux is een van die rare, nogal obscure Mega CD -games waardoor je je afvraagt wat de ontwikkelaars rookten toen ze het maakten. Je start het op en wordt meteen geraakt met deze trippy, abstracte sfeer - zoals iemand samen een puzzelspel en een screensaver uit de jaren 90 samenbracht.

In eerste instantie voelt het alsof je gewoon vormen in de buurt gaat, maar dan beginnen de mechanica met je te knoeien. Dingen verschuiven als je niet kijkt, kleuren omkeren, en plotseling ben je elke beweging tweede. Het is niet alleen moeilijk-het is speels wreed op die manier, alleen old-school Sega-games zouden kunnen zijn.

Als je van experimentele dingen uit het Mega CD -tijdperk houdt, is dit een nette kleine eigenaardigheid. Verwacht gewoon niet dat het je hand vasthoudt - of de helft van de tijd logisch is. De soundtrack alleen is de verwarring waard.