Etrian Odyssey is een van die RPG's waardoor je je een echte ontdekkingsreiziger voelt - je krijgt grafiekpapier (nou ja, het DS -touchscreen) en verteld om de kerkers zelf in kaart te brengen terwijl je gaat. In eerste instantie is het een beetje overweldigend-je feest ophalen van een stel eigenzinnige klassen (alchemisten? Ronin? Hexers?), Duikt vervolgens in dit massieve, doolhofachtige labyrint waar elke stap zou kunnen betekenen tegenover iets dat je team tenietdoet.

De gevechten zijn old-school turn-based, maar met een wending-je moet vooruit denken omdat vijanden hard raken en je achterste rij niet voor altijd veilig is. En ja, het kaartje? Verrassend verslavend. Er is iets bevredigend aan het verkrabben van snelkoppelingen en geheime passages, zelfs als je laag op HP bent en bidt dat de volgende tegel geen hinderlaag is.

Het is niet voor iedereen-als je een hekel hebt aan het slijpen of verdwalen, zou je kunnen stuiteren-maar als je van die klassieke Dungeon-Crawler-spanning houdt waar elke beslissing ertoe doet, is dit een juweeltje.