Dynablaster on Game Boy is die perfecte soort chaos - je laat bommen vallen in strakke doolhoven, proberen vijanden op te blazen terwijl je jezelf niet in een hoek vangt. De eerste paar niveaus verlichten je in, maar in fase 3 beginnen die kleine pixelmonsters stiekem, rond je explosies te cirkelen.

Het heeft die klassieke charme uit de jaren 90 - eenvoudige bedieningselementen, maar je zult soms nog steeds in paniek raken en een bom misplaatsen. De muziek is ook raar pakkend, zelfs als je voor de tiende keer hetzelfde niveau opnieuw speelt. Als je ooit Bomberman in de dag ooit speelde, is dit eigenlijk zijn handheld neef, net zo hectisch maar met die dikke game -jongen -esthetiek.

Eerlijk gezegd, de helft van het plezier is om te zien hoe lang je kunt meegaan voordat je jezelf per ongeluk opblaast.