Dragon Crystal is een van die rare kleine kerkerscrawlers die op de een of andere manier bij je blijft. Je begint in deze doolhofachtige toren, gewapend met niets anders dan een basiszwaard, en elke vloer voelt als een gok-neem je dat mysterieuze drankje aan of laat je het achter? (Spoiler: De helft van de tijd vergiftigt het je.)

De Pixel Art heeft die klassieke Sega Master System -charme, alle felle kleuren en dikke sprites. De draken zien er een beetje gek uit de normen van vandaag, maar toen? Angstaanjagend. En de muziek - alleen dit eenvoudige, loopige synth -nummer dat op de een of andere manier nooit oud wordt.

Waar ik van hou is hoe onvoorspelbaar het is. Je vindt een lief nieuw wapen, stap dan meteen op een val en verliest de helft van je gezondheid. Of word door vleermuizen gezweef omdat je hebzuchtige plunderingen een kist plunderden. Het is brutaal maar eerlijk - als je aandacht besteedt aan patronen, kun je misschien lang genoeg overleven om de top te bereiken.

Ik ga niet liegen, het is janky op plaatsen, maar dat hoort bij het beroep. Dit is het soort spel dat je om 2 uur speelt met een zak chips, die "nog een vloer" mompelt tot zonsopgang.