Dragon Ball Z: Super Butouden was mijn eerste smaak van DBZ -vechtspellen vroeger, en man, het houdt nog steeds stand. Je springt meteen in de actie met Goku, Vegeta en de bende, die Kamehamehas wegtrokken en laatste flitsen alsof het niets is. De straal worstelt? Absolute chaos op de beste manier - alleen het stampen van knoppen terwijl twee energie -explosies botsen nooit oud wordt.

Wat cool is, is hoe de podia eigenlijk enorm aanvoelen - je zit niet alleen in een kleine arena. De radar helpt wanneer je rond vliegt of over het scherm rent om een verrassingsaanval te voorkomen. De verhaalmodus omvat alles, van Piccolo Jr. tot cel, hoewel het behoorlijk barebones is in vergelijking met latere games. Toch hielden het ontsluiten van geheime personages zoals Broly (ja, hij is hier binnen), hielden me weg.

Tournament -modus is waar het echte plezier is als je vrienden hebt. Acht spelers klinken krankzinnig, maar het is eigenlijk gewoon om de beurt in een beugel. Gevechtsmodus is uw standaard versus CPU of 1V1, maar de echte charme is in de kleine details - zoals hoe Vegeta's zelfvoldane overwinningspose nooit stopt met bevredigen. Het is nu ruw rond de randen, maar voor een jager uit 1993 heeft het de Dragon Ball -sfeer voor iemand anders genageld.