Dubbele koppeling is een van die Genesis-racers die er in het begin eenvoudig uitziet-alleen een top-down, pixelated track en een auto die behandelt alsof het op ijs is-maar geef het vijf minuten en je zult de controller wit maken. De koppelingsmonteur is hier echt van belang: verschuiving te vroeg of te laat, en je draait op krappe bochten terwijl de klok tikt.

De tracks beginnen eenvoudig, maar tegen de derde race weven je door verkeer met nul ruimte voor fouten. Ik herinner me dat ik dacht dat de graphics basic waren totdat ik de nachtstadia raakte - hoofdlichten gooiden eigenlijk een gloed op de weg, wat voor die tijd wild was. Het heeft die arcade -sfeer waar elke herstel voelt zoals je * bijna * had, dus je blijft doorgaan "nog een keer".

Als je old-school racers graaft die fouten straffen, maar een schone beloning zijn, is dit geweldig uit het verleden dat het waard is om op te graven.