Dinomar voelt alsof iemand uit 1994 een verloren SNES -kar heeft opgegraven - op de best mogelijke manier. Je springt in deze heldere, dikke pixelwereld waar elk niveau die klassieke "slechts één meer try" -platform -sfeer heeft. De eerste fase gooit wat gemakkelijke sprongen op je, maar door World 2 stuitert je van vijanden terwijl je spikes ontwijkt alsof het de lastiger neef van Super Mario World is.

De muziek nagelt dat nostalgisch SNES -geluid - verwachten veel veerkrachtige basslines en chirpy melodieën. En er zijn overal weinig geheimen-verborgen 1-ups verscholen achter breekbare blokken, kettingpijpen die op het eerste gezicht niet duidelijk zijn. Ik zat veel te lang vast op een puzzel met P-schakelaars voordat ik besefte dat de oplossing veel eenvoudiger was dan ik dacht.

Als je de dagen mist dat platformers zwaar maar eerlijk waren, heeft deze diezelfde bevredigende "Aha!" voelen wanneer je eindelijk een lastig gedeelte nagelt. Geef me gewoon niet de schuld als je het ondergrondse thema uren later begint te neuriën.