Digger T. Rock is een van die diepe snijwonden die aanvoelt als een mix tussen een platformgame en een dream van archeologiekoorts. Je speelt als deze kleine, vastberaden mijnwerker die zichzelf in feite in grotten gooit met niets anders dan een schop en puur optimisme. Het eerste niveau laat je meteen in gladde tunnels vallen waar je vallende rotsen ontwijkt, door vuil graven en af en toe rare relikwieën ontdekken alsof ze in je achtertuin worden begraven.

De bedieningselementen duren even om eraan te wennen - de sprongen van Digger zijn een beetje zwevend, en soms zul je een richel verkeerd inschatten en in een put duiken. Maar als je eenmaal het ritme hebt gekregen, is er iets vreemds bevredigend aan het wegchippen van blokken, het ontdekken van verborgen paden en het vinden van die grote schatkamers. De muziek heeft ook die klassieke NES -sfeer, allemaal veerkrachtig en enigszins chaotisch, alsof het je aanmoedigt, zelfs als je voor de vijfde keer wordt verpletterd door een kei.

Het is niet het meest gepolijste spel dat er is, maar er is charme in zijn jank. Als je ooit wilde spelen als een man die oude ruïnes behandelt als een sandbox, is dit je kans.