Diddy Kong Racing DS is eigenlijk de wilder neef van Mario Kart - van chaotische energie, maar met hovercrafts en vliegtuigen die in de mix worden gegooid. Je begint te plukken tussen Diddy, Krunch, of een handvol andere vreemd charmante personages en schiet vervolgens door nummers die voelen alsof iemand een jungle, een spookkasteel en een ruimtestation in een blender heeft gedumpt. De eerste race is pure chaos - Banana pelt overal, raketten vliegen, en die ene eikel ai die altijd je boost -pads lijkt te stelen.

Wat me verbaasde, was hoeveel dingen met één speler er zijn. Het ontgrendelen van nieuwe nummers betekent het verslaan van deze rare avonturenmodusuitdagingen, zoals het verzamelen van zilveren munten halverwege de race of een rollende kei overtreffen (ja, echt). De hovercraft -bedieningselementen zijn even wennen - doordrijven als een winkelwagentje op ijs - maar zodra het klikt, voelt het uittrekken van strakke bochten stom bevredigend. En als je vrienden hebt met DSE's, houdt de lokale multiplayer nog steeds stand voor een aantal goed rommelige races.

Het is niet perfect - de rubberen band AI kan brutaal zijn en veel geluk met het beëindigen van de laatste baasrace zonder je DS door de kamer te gooien. Maar er is iets met de janky charme die het veel leuker maakt dan het recht heeft om te zijn.