Deja Vu op de NES is als het stappen in een zwart-wit detective-film-je wordt wakker in een groezelige badkamer met een moordende hoofdpijn, geen herinnering en een pistool in je zak. Klassieke noir -setup, toch? Het hele ding speelt zich af zoals die old-school point-and-click-avonturen waar je rond rokerige bars steekt, schaduwrijke personages ondervraagt en probeert samen te voegen waarom iemand je inlijst voor moord.

Wat cool is, is hoeveel het spijkert die grimmige 40s-sfeer-de dialoog is allemaal pittige one-liners, en zelfs de pixelkunst voelt op de een of andere manier alsof het wordt verlicht door een flikkerende straatlantaarn. Verwacht gewoon geen handhold; Je zult elke prullenbak en krantenknippen doorkammen voor aanwijzingen. Knoei het, en je zou misschien in een steeg naar beneden eindigen. Opnieuw.

Het is een van die spellen waar je noten als een echte detective zult krabbelen, en eerlijk gezegd? Dat is de helft van het plezier.