Man, College Football USA 97 op SNES neemt me mee terug. De pixelateerde stadions, die dikke spelersprites-het is pure college voetbal nostalgie uit de late jaren 90. Je kiest je team (ik ging destijds altijd met Florida State), en plotseling bel je spelen uit dat old-schoolmenu waar elke aanloop in het midden als een gok aanvoelt.

De bedieningselementen zijn eenvoudig - geen chique stokbewegingen hier, alleen een om te passeren, b naar Sprint - maar man, die CPU -verdedigers lezen je toneelstukken alsof ze je speelboek hebben. De eerste keer dat ik speelde, gooide ik drie onderscheppingen voor de rust. Blijkt dat de truc is om meer optieruns te mixen dan je zou denken.

En die Sugar Bowl -achtervolging? Het heeft die just-one-more-game pull. Het ene moment dat je door een regenachtig rivaliteitsspel slijpt, het volgende dat je weet, zweten je op de BCS-ranglijst omdat je verdediging een last-minute TD heeft opgegeven aan Notre Dame. De soundtrack's van de soundtrack ook - die Midi -vechtsnummers raken anders wanneer je rijdt voor de winnende score.

Het is janky volgens de normen van vandaag, maar er is iets aan de manier waarop de menigte sprites stuiteren na een touchdown die me nog steeds laat grijnzen. Als je een SNES hebt die rondslingert, stoff deze dan af voor deze.