Ah, de Game Boy Advance -poort van Donkey Kong - in ieder geval de NES -versie, maar nu kun je die onhandige liggers en stuiterende vaten meenemen. Het is dezelfde oude arcade -chaos: Mario (of "Jumpman", als je je retro voelt) klauteren ladders op terwijl DK Chucks vaten aan je hoofd. De vuurballen voelen nog steeds oneerlijk aan en Pauline zwaait nog steeds naar hulp alsof ze niet onder de indruk is van je vooruitgang.

Wat wild is, is hoe zoiets eenvoudigs zo frustrerend verslavend blijft. Je zult de eerste paar niveaus pakken, dan plotseling een vat ricocheert van een balk en verpest alles. De pixel-perfecte sprongen zijn even wennen, maar er is iets bevredigend aan het eindelijk spijkeren van die hamergreep of de naald tussen twee vlammen. Het is een tijdcapsule - Flaws en All - en eerlijk gezegd, dat hoort bij de charme.

Perfect voor snelle sessies, hoewel ik je niet de schuld zou geven voor woede-quiting na de zoveelste vat naar het gezicht. Donkey Kong is nog steeds de koning van klassieke pijn.