Oké, dus Aria van Sorrow is een van die GBA -spellen die gewoon de Castlevania -sfeer nageelt - Dark, raar en boordevol geheimen. Je speelt als soma, deze kerel die in het kasteel van Dracula wakker wordt met nul aanwijzing hoe hij daar is gekomen. Klassieke opstelling, toch? Maar hier is de wending: in plaats van alles wat Belmonts te doen doen, steel je vijandelijke zielen en gebruik je hun capaciteiten. Sommige zijn nutteloos (kijkend naar jou, Bat Transformation), maar anderen veranderen volledig hoe je verkent. Een ziel gevonden waarmee je onder water kunt lopen? Plots is die overstroomde gang geen doodlopende weg meer.

Het kasteel is dit enorme, onderling verbonden doolhof-je gaat constant terug, maar op een goede manier, zoals wanneer je eindelijk die dubbele jump-ziel krijgt en je realiseerde , die richel was me met een reden beschimpt . Boss -gevechten zijn brutaal totdat je hun patronen ontdekt (of een beetje malen - geen schaamte). En de muziek? Absolute knallers, vooral het klokkentorenthema. Het heeft die perfecte mix van gotische en GBA-tijdperk synth.

Serieus, als je metroidvanias leuk vindt, is dit een must-play. Verwacht het gewoon niet om het neer te zetten als je het kasteel in je hoofd in kaart brengt.