Castlevania: Bloodlines (of de nieuwe generatie als je in Europa bent) is een van die Genesis -edelstenen die niet genoeg over worden gesproken. Het is klassiek Castlevania-whip-cracking, kaarsen-smashing, medusa-head-ontwijkende actie-maar met een gelikte 16-bits make-over. Je kiest tussen twee jagers: John Morris, die in feite Belmont-Lite is met zijn zweep, of Eric LeCarde, deze speerman die veel mobieler is. Ik ging eerst met Eric omdat, eerlijk gezegd, Dracula's minions stak met een gigantische snoek, gewoon cooler voelde.

De niveaus strekken zich uit over Europa, van afbrokkelende kastelen tot door oorlog verscheurde slagvelden, en de Genesis-hardware trekt eigenlijk een aantal wilde effecten af-zoals roterende torens op de achtergrond of vijanden die in pixelateerde gore barsten. De muziek heeft ook die kenmerkende gotische sfeer, alle humeurige synths en het rijden. Het is moeilijk als nagels op plekken (natuurlijk), maar dat is de helft van het plezier. Als je deze vroeger hebt gemist, is het een solide diepe snit voor Castlevania -fans.