BUDOKAN-De Martial Spirit is een van die raar specifieke Sega Genesis-vechtgames die op de een of andere manier een Bo-staf voelen als een wiskundetest in het leven of dood. Je begint te plukken tussen vier wapens - Karate is de voor de hand liggende keuze, maar Nunchaku heeft deze raar bevredigende Clack wanneer je een hit landt - en dan is het recht in de dojo. Geen handig, alleen een nors sensei die naar je blaft om standpunten te oefenen, terwijl deze synth-zware soundtrackpompen op de achtergrond pompen.

De gevechten zijn langzamer dan je zou verwachten, bijna schaakachtig. Knoei je timing en je eet een Kendo -aanval in het gezicht, maar spijker een teller en het scherm knippert rood alsof je net de code van het universum hebt gekraakt. Het is janky in die jaren 90 waarop je BO -personeel soms door het hoofd van de tegenstander faseert, maar als het klikt, voel je je een absolute legende. Verwacht gewoon geen flitsende combo's - dit gaat meer over geduld en het lezen van de twitchy kleine zijstappen van je tegenstander.

Eerlijk gezegd, de helft van het plezier is de bizarre trainingsminigames. Bakstenen breken? Zeker. Maar dan is er deze waar je op een paal in evenwicht komt als een dronken flamingo. Het is het soort spel waardoor je om 2 uur 'Nog een ronde' mompelt terwijl je duimen kramp. Als je van methodische, enigszins ongemakkelijke retro -jagers houdt, heeft deze een rare charme die bij je blijft.