Bladen van staal op Game Boy is een van die old-school hockeyspellen die op de een of andere manier de chaos van de sport nagelt zonder dingen te veel ingewikkeld te hebben. Je kiest je team - ik ging altijd voor de rode jongens - en dan is het meteen in de actie. Geen chique menu's, geen langdurige tutorials, alleen een face-off en plotseling klauter je om de puck te stelen.

De bedieningselementen zijn simpel: passeren, schieten en body check de heck van iedereen in de weg. De vechtmonteur is op de beste manier belachelijk - als je genoeg keer een tegenstander tegenkomt, laat de scheidsrechter je het gewoon uitdrijven. Degene die wint krijgt een power play, dat veel meer bevredigend aanvoelt dan zou moeten.

Het is niet diep volgens de normen van vandaag, maar de snelheid houdt het leuk. De AI is niet verlegen om de puck terug te stelen, dus je moet je tenen blijven. En dat chiptune -crowd -ruis als je scoort? Pure nostalgie. Als je een game boy hebt en zelfs een voorbijgaande interesse in hockey, is dit een no-brainer.