Oké, dus Berutomo Kurabu op Game Boy is een van die rare kleine edelstenen die op de een of andere manier dikke pixels gezellig aanvoelen. Je begint in deze kleine, enigszins off-kilterwereld waar elk personage eruit ziet alsof ze uit een late-night doodle-sessie zijn gestapt-Kinda charmant, nogal Derpy. Het eerste dat me bracht was de muziek - het heeft dat klassieke Tinny Game Boy -geluid, maar met deze vreemd pakkende melodieën die in je hoofd steken.

Gameplay is eenvoudig maar stiekem. In het begin voelt het alsof je gewoon ronddwaalt met oneven NPC's (je is letterlijk een wandelende raap), maar dan realiseer je je dat er deze hele puzzellaag is waar je willekeurige items ruilt of erachter bent hoe je vooruitgang kunt boeken. Het is niet altijd duidelijk - ik heb veel te lang geprobeerd een vis te geven aan een kat die gewoon wilde dutten - maar dat hoort bij de sfeer. Voelt alsof je door een vergeten speelgoeddoos gaat graven.

Als je van retro -dingen houdt die zichzelf niet serieus nemen, is dit een stemming. Verwacht gewoon niet dat een gids je hand vasthoudt.