Strandvolleybal op Game Boy is een van die raar verslavende kleine sportspellen die niet zo goed zouden moeten werken als het. Je hebt deze dikke pixelspelers die op de een of andere manier erin slagen om echte intensiteit over te brengen wanneer ze naar een piek springen. De bedieningselementen zijn dood simpel - slechts een paar knoppen - maar het timen van je sprongen en het lezen van de bewegingen van je tegenstander vergt de daadwerkelijke vaardigheden.

Wat me verbaasde, was hoeveel persoonlijkheid ze in deze kleine cartridge hebben geperst. De menigte juicht wanneer je scoort, je speler veegt het zweet tussen rondes, en er is zelfs deze hilarische animatie waar ze in het zand in het zand zijn geplant als je een duik verknoeid. Het spelen tegen een vriend verandert in deze hectische heen en weer waar je allebei in het scherm leunt alsof het Wimbledon is.

Natuurlijk, de graphics zijn basaal volgens de normen van vandaag, maar er is iets charmants over hoe de Blauwe Ocean -achtergrond iets wiebelt, zoals de game boy die worstelen om golven te geven. Het is het soort spel dat je vijf minuten begint te spelen en zich plotseling realiseert dat er een uur voorbij is. Als je nog steeds een game -jongen hebt die rond schopt, is deze de moeite waard om uit te graven.