Bases geladen op Game Boy is een van die old-school honkbalwedstrijden die op de een of andere manier het gevoel van de sport spijkert ondanks het kleine scherm en dikke pixels. Je kiest je team, stap op om te batten, en plotseling ben je aan het knijpen naar die kleine stip van een bal die naar je toe komt - je swing tikken is veel moeilijker dan het lijkt. Miss, en je zult dat vreselijke "Thwiff" -geluid horen; Verbind en het is pure voldoening om je man te zien sprinten naar het eerst.

Pitching is net zo gespannen - je moet fastballs en rondingen mixen of de AI zal je verwoesten. Fielding's Janky (veel succes met het vangen van line drives), maar dat hoort bij de charme. Het is niet diep volgens de normen van vandaag, maar er is iets vreemds verslavend aan het slijpen door een volledig seizoen, vooral als je opgroeide met een speljongen in je handen. Geef me gewoon niet de schuld als je je realiseert dat je een uur lang ingehaald bent om de wimpel te winnen.