Atomic punk op de game boy is een van die rare kleine edelstenen die op de een of andere manier mutanten in een doolhof maakt, zich vreemd bevredigend voelt. Je begint in deze grungy pixel woestenij, het planten van bommen om paden te wissen, terwijl deze freaky kleine vijanden naar je toe schommelen - de timing op en je bent toast. De muziek heeft die klassieke piep-bloop-energie, en de bedieningselementen zijn eenvoudig, maar laat je niet voor de gek houden. Eén verkeerde beweging en je zult jezelf in de hoek hangen.

Waar ik van hou, is hoe het je dwingt om vooruit te denken. Je kunt niet zomaar bommen spammen - sommige muren nemen meerdere hits en vijanden worden sneller naarmate je gaat. Er is iets vreemds verslavend aan de paniek om een bom te zetten, zich te realiseren dat je gevangen zit en nauwelijks aan de explosie ontsnapt. Het is net als Bomberman, maar met meer radioactieve vibes en veel meer 'oh onzin' -momenten. Als je old-school handheld chaos graaft, is dit een ontploffing (letterlijk).