Athena op de NES is een van die rare, janky platformers die op de een of andere manier bij je blijven. Je speelt als de godin Athena - behalve dat ze Olympus weggooit om een soort krijgerprinses te worden in een fantasiewereld? De plot is nul logisch, maar hey, het is een excuus om door vijanden te snijden met een zwaard, chuck assen en zelfs een bal en ketting weg te slaan (die trouwens veel zwaarder aanvoelt dan het zou moeten).

Het eerste niveau gooit je er recht in - jumping over kuilen, ontwijken Medusa -hoofden die vuur spugen en vechten tegen deze rare rockgolems die veel te veel hits nemen om te doden. De bedieningselementen zijn een beetje stijf, maar als je er eenmaal aan wennen, is er iets bevredigend aan het ploegen door vijanden met welk wapen je vervolgens pakt. Verwacht gewoon niet dat het eerlijk is-sommige van de latere niveaus hebben het gevoel dat ze zijn ontworpen om je woedend te maken.

Het is geen meesterwerk, maar als je van old-school platformers met bizarre charme houdt, is Athena's een toneelstuk waard. Breng geduld (en misschien een walkthrough voor die ene sprong in fase 3).