Aleste is een van die klassieke shooters die in het begin eenvoudig aanvoelt - alleen jij, een klein schip en een eindeloze golf van vijanden - maar het wordt intens snel. De Master System-versie (Power Strike in het Westen genoemd) heeft die kenmerkende compilatiestijl: heldere, dikke kogels, strakke bedieningselementen en een soundtrack die op de een of andere manier een piepend 8-bits synth-geluidsepisch maakt.

Je begint met een basisschot, maar het pakken van power-ups verandert alles-spread shots, lasers, opties die om je schip draaien. De eerste paar niveaus misleiden je om te denken dat het beheersbaar is, dan plotseling is het scherm boordevol kogels en je weeft door gaten die je zwaait, waren er een seconde geleden niet. Het is het soort spel waarbij je vijf keer hetzelfde podium opnieuw speelt om de perfecte wapencombinatie te nagelen.

Als je latere aleste games hebt gespeeld, is deze een beetje ruwer rond de randen, maar het heeft die ruwe, arcadey -charme. De hardwaregrenzen van het hoofdsysteem betekenen minder vijanden op het scherm dan de MSX-versie, maar het is nog steeds een solide poort. Verwacht gewoon niet dat je het in één keer verslaan, tenzij je reflexen hebt zoals een cafeïnehoudende ninja.