Pool van uitstraling op NES is een van die old-school RPG's die aanvoelt als een echte kerker kruip-als je de onhandige menu's aankan. Je begint met het rollen van een feest van vier (ik word altijd zwaar op jagers omdat vroege game tovenaars in principe verheerlijkte fakkelhouders zijn). De stad van Phlan is een puinhoop-verafeheerde districten, monsters die in de ruïnes gehurkt en deze enge draak-wannabe tyrantraxus die de snaren trekt.

Combat's turn-based rasterspullen, wat eenvoudig klinkt totdat je je realiseert dat positionering daadwerkelijk belangrijk is. Die eerste gevecht tegen Kobolds in de sloppenwijken? Ja, ze zullen je flankeren als je niet voorzichtig bent. De muziek heeft ook deze raar gespannen sfeer, zoals een synth -orkest dat in een kerker gevangen zit. Het is janky volgens moderne normen, maar er is iets bevredigend aan het opruimen van een door monster geteisterd blok en kijken hoe Phlan langzaam opnieuw opbouwen.

Bespaar gewoon vaak. De NES -versie heeft de gewoonte om op de slechtst mogelijke momenten te crashen.