Shougun on NES یکی از آن بازی های عجیب و غریب ، مهربان اما عجیب و غریب جذاب سامورایی از اواخر دهه 80 است. شما با این شخص کوچک پیکسل شروع می کنید که شمشیر خود را در نینجا می چرخاند که از هیچ جا بیرون می آید ، و کنترل ها عادت می کنند - مانند ، پرش شما در ابتدا احساس شناور می کند ، اما هنگامی که ریتم را پایین می آورید ، از طریق دشمنان بریده می شود.

پیشینه ها بسیار اساسی هستند (ما در حال صحبت کردن "دیوار قلعه قهوه ای" در دوران NES هستیم تا آنجا که چشم می تواند ببیند) ، اما طرح های دشمن این ظاهری خشن و دستی را دارند که به آن شخصیتی می بخشد. چیزی در مورد نحوه شروع موسیقی هنگام رسیدن به یک رئیس که هنوز به من می رسد وجود دارد - این همه ضربان دراماتیک دراماتیک و مصنوعی Screechy است ، دقیقاً همان چیزی است که شما از یک بازی به نام Shougun انتظار دارید.

هشدار منصفانه: به عنوان ناخن ها در آن راه کلاسیک "بدون صرفه جویی ، بدون رحمت" سخت است. شما قبل از فهمیدن الگوهای زیادی می میرید ، اما وقتی سرانجام آن رئیس اول را پایین می آورید ، احساس قانونی می کند. اگر با یک منحنی یادگیری شیب دار وارد بازی های یکپارچهسازی با سیستمعامل هستید ، این یک گوهر پنهان است.