پرجمعیت در SNES یکی از آن بازی هایی است که باعث می شود شما مانند یک خدای واقعی احساس کنید - اگر خداوند وسواس عجیب و غریب با عبادت های ریز و درشت و ریز و درشت داشته باشد. شما با تعداد انگشت شماری از پیروان در یک تکه زمین شروع می کنید ، و کار شما تغییر شکل دادن به جهان (به معنای واقعی کلمه ، شما زمین را بالا می برید و پایین می آورید) تا بتوانند قلمرو دشمن را بسازند ، تکثیر کنند و در نهایت بچرخند. در ابتدا کند است ، اما هنگامی که بچه های کوچک شما مانند مورچه ها شروع به پخش می کنند ، به طرز عجیبی رضایت بخش می شود.

خدای رقیب AI به هیچ وجه آشفته نمی شود - اگر خیلی طولانی طول بکشید ، سرزمین شما را جاری می کنند یا فاجعه را بر روی شما می اندازند. سطوح اولیه شما را سهولت می کنند ، اما بعداً به این قسمت های هرج و مرج از بالا بردن کوه ها تبدیل می شوند تا ارتش های خود را مسدود کنند یا روستاهای خود را با زمین لرزه های خوب غرق کنند. کنترل ها برخی از آنها را در SNE ها عادت می کنند ، اما پس از کلیک ، شما تپه ها را مجسمه می کنید و دشمنان را مانند آن طبیعت دوم می کنید.

این مطابق با استانداردهای امروز بسیار ناخوشایند است ، اما هنوز هم چیزی در مورد تماشای خزیدن تمدن شما در نقشه وجود دارد. فقط از خدایان دیگر انتظار رحمت ندارید.