قهرمان سنگین وزن در سیستم کارشناسی ارشد Sega یکی از آن بازی های اولیه بوکس است که به نوعی کنترل های جانی را بخشی از جذابیت می کند. شما این مبارزان کوچک مسدود شده را در حال پرتاب کردن یونجه های آهسته ای به دست می آورید ، و نیمی از این استراتژی فقط می دانند که چگونه می توانند بدون اینکه به طور تصادفی به یک میانبر راه بروند ، گول بزنند.

اولین حریف خیلی بد نیست - فقط باید منتظر بمانید که او را با قلاب راست لنگ ، کنار بیاید و پیشخوان کند. اما با مبارزه با سه ، سوگند می خورید که هوش مصنوعی شروع به خواندن ورودی های خود می کند. جمعیت هر بار که یک ضربه محکم را به زمین می اندازید ، در شکوه 8 بیتی جلال تشویق می کنند ، و چیزی عجیب و غریب در مورد تماشای بوکسور پیکسل شده شما پس از یک KO ، دستکش خود را بالا می برد.

این قطعاً بیشتر در مورد زمان بندی است تا رفلکس ، و کنترل ها عادت می کنند (موفق باشید که یک جیب ثابت را از بین ببرد). اما اگر با این دوره از بازی ها بزرگ شده اید ، یک زبری دلتنگی برای آن وجود دارد که هنوز هم مرا به هم می زند. فقط انتظار یک شاهکار فنی را نداشته باشید-این شجاعانه به سبک بازی با همه کوانهای دست نخورده است.