Blaster Master Boy یکی از آن دسته از کلاسیک های Game Boy است که به نوعی هر دو طرف عمل را میخکوب می کند - هال زمانی که در این جهش های کوچک مخزن انفجار می چرخید ، نیمی دیگر که با پای پیاده می پرید تا در نقاط تنگ فشرده شوید. کنترل ها یک دقیقه طول می کشد تا به آن عادت کنید (چرا پرش احساس می کند بسیار شناور است؟) ، اما هنگامی که ریتم را پایین می آورید ، به طرز عجیبی رضایت بخش است.

آنچه من دوست دارم این است که چگونه سطح به خود باز می گردد - شما از طریق یک راهرو منفجر می شوید ، به بن بست رسیدید ، سپس متوجه شوید که باید آن گودالی را که زودتر از آن عبور کرده اید ، رها کنید. و موسیقی؟ آدرنالین 8 بیتی خالص. فقط به مخزن خود وصل نشوید.

به عنوان ناخن ها در نقاط سخت است ، اما احساس "یکی دیگر سعی می کند" به سختی لگد می زند. به هر حال ، هنوز در سطح گدازه گیر کرده است.