Sega Genesis'teki Battle Master, olduğundan çok daha büyük olması gerektiğini hissettiren eski okul savaşçılarından biridir. Bir savaşçı seçiyorsunuz - samurai, şövalye, barbar, bu tür şeyler - ve sadece sallanmaya başlayın. Burada süslü kombinasyonlar yok, zamanlamanın düğme ezilmesinden daha önemli olduğu sadece ağır, kasıtlı grevler.

Fark edeceğiniz ilk şey, her şeyin ne kadar ağır hissettiği. Bir vuruşa inmek bu tatmin edici thunk'a sahiptir ve doğru anda engelleme aslında önemlidir. AI, özensizleşirseniz sizi cezalandırmaktan çekinmez. Körü körüne şarj etmek yerine saldırıların nasıl yemleneceğini bulana kadar ikinci rakip tarafından harap olduğumu hatırlıyorum.

Klasik 90'ların başında vibe var - pikselli kan sıçramaları, dramatik zafer pozları ve hepsi gevrek synth ritimleri. Dışarıdaki en derin savaşçı değil, ama sadelik konusunda garip bir şekilde bağımlılık yapan bir şey var. Aralık ve sabrın ödediği oyunları kazarsanız, bu birkaç tur değerinde.