Oké, dus Z Kai: Kyukyoku no Kobun Tango is een van die game-boy-games die voelt alsof het is gemaakt voor sessies in de late nacht onder de dekens met een stervende zaklamp. De Pixel Art heeft die dikke, nostalgische charme - denk aan gedurfde kleuren en personages die op de een of andere manier persoonlijkheid uitspringen, ondanks dat ze twee centimeter lang zijn.

Op het eerste gezicht lijkt het een eenvoudige actie-strategie, maar laat je niet voor de gek houden. Je jongleer squadroncommando's, timingaanvallen en uitzoeken welke van je kleine krijgers de volgende hinderlaag kunnen overleven. Ik herinner me dat ik door het derde niveau werd verwoest omdat ik mijn boogschutters als een idioot in melee bleef sturen.

Het heeft die klassieke "nog maar één try" -vibe, waar verliezen aanvoelt als je schuld, niet de game. En ja, de muziek is een banger - die knapperige synth -tracks blijven dagenlang in je hoofd. Als je een zwak hebt voor retro -games die je daadwerkelijk aan het denken zetten, is dit een tijdcapsule die het waard is om open te kraken.