Oké, dus Yamakawa Nihon is een van die Game Boy -games die voelt alsof het verdwaald is in de vertaling - op een goede manier. Je start het op en wordt meteen geraakt met die knapperige pixelkunst en chiptune soundtrack die gewoon de handheld vibes uit de jaren 90 schreeuwt . Geen chique tutorials hier - je wordt meteen in deze vreemd charmante wereld gegooid waar je in feite bergen beklimt, vallende rotsen ontwijkt en af en toe vecht tegen wat ik denk dat je Yokai zou moeten zijn? De bedieningselementen zijn stijf op die klassieke Game Boy -manier, dus verwacht veel te sterven voordat je de timing verlaagt.

Wat cool is, is hoe onvoorspelbaar het voelt. Het ene moment spring je over drijvende stammen, het volgende moment dat je in een ondergrondse grot spikes vermijdt. Er is geen handhold, waardoor struikelen in een nieuw gebied of geheim pad veel meer bevredigender maakt. En ja, de graphics zijn eenvoudig, maar er is iets met de manier waarop de zonsondergang uitziet over de pixelateerde pieken die gewoon werken. Als je een zwak hebt voor obscure retro -platformers met een rare sfeer, is deze een paar uur van je tijd waard.