Oké, dus Wimbledon II op het Sega Master System-ja, het is een van die old-school tennisspellen die op de een of andere manier pixelateerde grasbanen een beetje echt laten voelen. Je kiest je speler (geen Federer hier, alleen generieke kampioenen), en plotseling slaat je serveert die daadwerkelijk gewicht hebben. De volleys zijn bevredigend fris, hoewel veel geluk een perfect drop -shot spijkert - ik heb me een paar wedstrijden bekeken om te stoppen met het sturen van die recht in het net.

Het heeft dat klassieke arcade -gevoel waar de AI gemakkelijk begint maar snel stiekem wordt. Het ene moment zul je elke serve, het volgende moment dat je naar de basislijn klautert, terwijl de computer een belachelijke cross-court winnaar haalt. En ja, de graphics zijn duidelijk gedateerd, maar er is een charme in de manier waarop de menigte gewoon ... daar niet onbeweeglijk zit, zoals mannequins die je backhand beoordelen.

Als je nostalgie hebt voor vroege sportsims of gewoon wilt zien hoe tennisspellen vroeger speelden, is het een solide tijdcapsule. Verwacht gewoon geen diepe carrièremodus-dit is puur, ongecompliceerd racket-swinging plezier.