Man, WWF Warzone op Game Boy neemt me mee terug. Op het moment dat je het opstart, word je geraakt met die korrelige, pixelateerde versie van de WWF -intro - compleet met de krassend themamuziek die je op de een of andere manier nog steeds gehyped maakt. Je hebt hier alle grote namen: Ston Cold's knaller, de elleboog van de rock, zelfs de griezelige ingang van Undertaker. Het is alsof iemand het Attitude -tijdperk in een kleine cartridge propte.

Gameplay's eenvoudige maar bevredigende knoppen om te worstelen, pureren voor omkeringen en bidden dat je niet verstrikt raakt in een finisher. De Create-a-Wrestler-modus is Janky volgens de normen van vandaag, maar toen? Een uur doorbrengen met het maken van wat gruwel met neon groene panty's voelde als een revolutie. En als je een buddy hebt met een linkkabel, verandert de multiplayer in pure chaos - gooi je speljongen niet als je verliest van een goedkoop stoelschot.

Het is ruw rond de randen, zeker, maar er is iets vreemds over hoe moeilijk het de consoleversie probeert te zijn. Je zult het geweldig vinden of woede-quit vóór de eerste titelwedstrijd.