Man, The Lucky Dime Caper is piek Donald Duck Energy - je bent gewoon deze boze kleine eend in een zeeman, springt op robots en gooit sleutels naar geesten om Scrooge's dubbeltje terug te krijgen. Het eerste niveau gooit je er recht in: je duikt onder vliegende boeken in een bibliotheek en stuitert vervolgens van veerkrachtige paddenstoelen als een soort furieuze, gevederde Mario.

De bedieningselementen zijn eenvoudig - run, spring, Chuck Projectiles - maar de goons van Magica houden dingen chaotisch. Het ene moment ontwijk je rollende vaten in een minecart niveau, de volgende keer dat je langs elektrische paling zwemt (waarom zijn er paling in een schatkluis?). De muziek is deze veerkrachtige 8-bit jazz die op de een of andere manier wordt geraakt door een broomstick-zwaaiende heks die leuk is.

Het is kort, maar dat hoort bij de charme - geen vulstof, alleen pure Disney -platforms -onzin. Ook is Donald's Victory Dance hem boos zijn vuist schudden, die erg on-merk aanvoelt. Als je 20 minuten hebt en een verlangen naar retro -chaos, is dit een rel.