Oké, dus het spookhuis op GBA is veel griezeliger dan ik had verwacht voor een handheld -spel. Begin je in deze enge gang met flikkerende kaarsen en de muziek? Absolute koude rillingen - zoals iemand zoemt een begrafenisdicht net buiten gehoorsafstand. De geesten springen jou ook niet alleen; Sommigen van hen zweven rond fluisterende onzin, en de helft van de tijd wist ik niet zeker of ik moest rennen of probeerde met ze te praten.

De puzzels zijn eigenlijk behoorlijk slim - zoals, één kamer had portretten waar de ogen me volgden, en ik moest ze herschikken om bij een verborgen patroon te passen. Kostte me een eeuwigheid om het uit te zoeken. En ja, het spijkert die Disney Ride -sfeer met de rekportretten en de enge zingende bustes, maar het heeft ook zijn eigen ding. Speel het 's nachts niet alleen, tenzij je nerveus lacht om schaduwen.

Als je van slow-burn horror houdt met een kant van nostalgie, is dit een solide keuze. Alleen al de sfeer is het waard.