Man, Tatsujin Techou neemt me mee terug-dat dikke game boy-scherm, de bevredigende klik van de D-Pad. Je begint met deze kleine Pixel Warrior, en meteen spring je over kuilen en snijd je door deze rare, zwevende vijanden. De bedieningselementen zijn strak, maar sommige van die sprongen? Brutaal. Kostte me een paar pogingen om de timing te nagelen.

De muziek heeft die klassieke chip-tune-energie, allemaal veerkrachtig en enigszins hectisch als dingen opwarmen. En de niveaus? Ze gooien curveballs naar je - het ene moment dat je platformt, de volgende keer dat je vuurballen ontwijkt van een grijnzend demonengezicht op de achtergrond. Het heeft die perfecte mix van "nog maar één keer proberen" en "Hoe moest ik dat zien aankomen?"

Als je een zwak hebt voor games die je hand niet vasthouden, is dit geweldig. Geef me gewoon niet de schuld als je om 2 uur 's ochtends in je speljongen mompelt.