Tamagotchi 2 op Game Boy is eigenlijk hetzelfde kleine digitale huisdier dat je je herinnert - alleen met iets betere pixels en een paar extra trucs. Je voedt het nog steeds, maakt het op en speelt die rare mini-games om te voorkomen dat het sterft (wat, laten we eerlijk zijn, nog steeds veel te snel gebeurt als je het een dag vergeet).

De sprites zijn een beetje scherper dan het origineel, en er zijn een paar nieuwe evoluties, maar de echte charme is hoe het diezelfde mix van stress en rare bevestiging spijkert. Het ene moment geïrriteerd is het niet stoppen met piepen, hoe volgende je vreemd bent, je klodder groeide uit tot een iets andere klodder. Het is dom en nostalgisch op de beste manier.

Als je nog steeds een speljongen hebt die rond schopt, is dit het soort spel dat je vijf minuten opneemt en je plotseling een uur realiseert. Geef me gewoon niet de schuld als je huisdier weer in een geest verandert.